၂ဝ၁၂ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု မည္သူရမည္နည္း

  








ကမာၻေပၚရွိ ဂုဏ္ျပဳဆုမ်ားတြင္ ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုသည္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည္။ နာမည္ကပင္ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ပါရွိေနေသာေၾကာင့္ ကမာၻ႔လူသားတို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္မွ် ျမတ္ႏိုးၿပီး ထိုက္တန္သူကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္လွေၾကာင္း အထင္းသား ေပၚလြင္လ်က္ရွိသည္။

 

 ေလာကီအေရးမ်ားကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေပးသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေပးသူမ်ားကို သာမက လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ေထာက္ခံအားေပးျခင္း၊ ႏိုင္ငံတကာ ပဋိပကၡမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ၾကားဝင္ ဖ်န္ေျဖေပးႏိုင္ျခင္း၊ စစ္လက္နက္ႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ အပါအဝင္ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးျပဳ ကိစၥရပ္မ်ားအတြက္ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ကို ခ်ီးျမွင့္ေလ့ ရွိသည္။

 

 ေနာ္ေဝ ပါလီမန္က ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အဖြဲ႔ဝင္ ၅ ဦး ပါရွိသည့္ ေကာ္မတီကႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရသူကို ႏွစ္စဥ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳသည္။

 

ယခုႏွစ္၂ဝ၁၂ အတြက္ ဆုရရွိသူ(မ်ား) စာရင္းကို ၁၂-၁ဝ-၂ဝ၁၂ ရက္ေသာၾကာေန႔တြင္ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိ့ဳေတာ္၌ ေၾကညာမည္ ျဖစ္သည္။

 

(ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၄ နာရီခြဲ ျဖစ္သည္။)

 

 ယခုႏွစ္အတြက္ ဆုရရွိရန္ အဆိုျပဳခံရသူေပါင္းမွာ လူတဦးခ်င္း အေနျဖင့္ (၁၈၈)ဦးႏွင့္ အဖြဲအစည္းအားျဖင့္ (၄၃) ဖြဲ႔ရွိရာ စုစုေပါင္း (၂၃၁) ျဖစ္သည္။

 

ယမန္ႏွစ္က (၂၄၇) ထိ ရွိခဲ့ၿပီး စံခ်ိန္သစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္အတြက္ဆုရွိမည့္သူသည္ ေငြသားအားျဖင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ သန္း ၂ သိန္းေက်ာ္လက္ခံရရွိမည္ ျဖစ္သည္။

 

  ယခုႏွစ္အတြင္း တကမာၻလံုးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တိုးတက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္သူအျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာမွ သတိျပဳမိဆံုးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား၁၉၉၁ ခုႏွစ္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆု ခ်ီးျမွင့္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

 

ေနာက္ထပ္ မခ်ီးျမွင့္ဟု သတ္မွတ္ခ်က္ေတာ့ မရွိပါ။  ေကာ္မတီက ထပ္မံေရြးခ်ယ္လွ်င္ ဒုတိယအႀကိမ္လည္း ရႏိုင္သည္ပင္။

ႏိုဘဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရရွိထိုက္သည္ဟု အဆိုျပဳ ခံရသူမ်ားစာရင္းတြင္ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ Indian NationalCongress ပါတီ ဥကၠ႒ ဆိုနီယာ ဂႏၵီ၊ အေမရိကန္ သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ ကလင္တန္၊ဂ်ာမနီ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဟဲလမြတ္ ခိုလ္း အစရွိသူတို႔လည္း ပါဝင္ၾကသည္။

အကယ္၍ သမၼတဦးသိန္းစိန္သာ ရရွိမည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရရွိသူ ႏွစ္ဦး ရွိသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာလည္းယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း ဖြံ႔ၿဖိဳေရးတို႔ကို လက္တြဲကာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ လုပ္လက္စ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ ပိုမို အရိွန္ရကာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္လာႏိုင္စရာ ရွိေသာေၾကာင့္ ရထိုက္သည္ဟုျမန္မာနိုင္ငံသားတဦးအေနျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိပါသည္။

ဆုရရွိႏုိင္သည္ဟု ထိပ္တန္းမွ တစ္ေပးခံေနရသူမ်ားမွ တခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔၏အေၾကာင္းကို လက္လွမ္းမီသမွ် ရွာေဖြလ်က္ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားထဲမွလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿပီးေနာက္ထပ္မံရရွိေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏လုပ္ရပ္မ်ဳိးကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါက မည္သူမဆို ေနာင္ႏွစ္မ်ားတြင္လည္းအလားတူ အဆိုျပဳခံရမည့္ အလားအလာ ရွိေနပါလိမ့္မည္။

 

 အာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးစိုးသည့္ ဘဲလားရု ႏိုင္ငံမွ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၅ဝအရြယ္ရွိၿပီး လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းက်ေနစဥ္မွာပင္လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိေရးအတြက္ ေထာင္တြင္းမွေန၍ ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းေပးေနသူ ျဖစ္သည္။ မဆုတ္မနစ္ေသာ ဇြဲလံု႔လျဖင့္ ၁၈ ႏွစ္ၾကာမင္းမူေနေသာ အာဏာရွင္ သမၼတလူကာရွန္ကို (Alexander Lukashenko) အားဆန္႔က်င္အံတုလ်က္ ရွိသည္။

 

 ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ တည္ေထာင္ေသာ ေႏြဦး (Vyasna) အမည္ရွိ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔အစည္းတြင္ ညႊန္ၾကားသူ ျဖစ္သည္။ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ အဖြဲ႔၏ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ရံုးခန္းမ်ား ထားရွိၿပီး ႏိုင္ငံေရးဖိႏွိပ္ခံရသူမ်ားကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ အစိုးရ က်င့္သံုးေနဆဲေသဒဏ္အမိန္႔ကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို  ဆင္ႏႊဲၾကသည္။

 

အခြန္ေရွာင္သည္ဟု စြပ္စြဲခံရကာ ေလးႏွစ္ခြဲ ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရၿပီး ၂ဝ၁၁ၾသဂုတ္လမွစ၍ ထိန္းသိမ္းခံေနရသည္။ သူပိုင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားလည္းအသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ မၾကာခဏ တိုက္ပိတ္ခံရၿပီး အျခား အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္အဆက္ျဖတ္ခံရေသာ္လည္း ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ျမဲ ျဖစ္သည္။

 

    “လူ႔အခြင့္အေရး ကင္းမဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ ခုခံကာကြယ္သူ မွန္ရင္ အက်ဥ္းခ် ဖမ္းဆီးခံရမွာပါပဲ။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာအဲဒီေနရာမွာ တိတိက်က်  ေနရာမမွားဘဲကို ေရာက္ေနပါၿပီ”ဟု ေထာင္ထဲကေန ေရးေပးေသာ သူ႔စာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

 

 ရုရွားႏိုင္ငံသူ ဝါရင့္ လူ႔အခြင့္အေရးသမား ျဖစ္သည္။ အသက္ ၇ဝ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယယ္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးသြားၿပီးေနာက္လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ အာေမးနီးယားႏွင့္ အဇာဘိုင္ဂ်န္တုိ႔ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ ထိုေဒသမ်ားမွ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကိုၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ရုရွားၿမိ့ဳႀကီးမ်ားဆီသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ပစ္လိုက္ေသာအခါ အလုပ္သမားတို႔မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးမားလွေသာလုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေနမ်ားကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ရင္ဆိုင္ရသည္။ ရုရွားမ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္တို႔၏ ဒဏ္ကိုလည္း အလူးအလဲခံရသည္။

 

  အမွန္စင္စစ္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံျခားသား ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားမွာစစ္ေဘးစစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဂန္ႏုရွကီနာက Civic Assistanceကို ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ကာ ဒုကၡသည္မ်ား ေနရပ္ ျပန္ႏုိင္ေရးအတြက္ကူညီေပးလ်က္ရွိသည္။

 

  လူ႔အခြင့္အေရး ရုရွားအဖြဲ႔တခုျဖစ္ေသာ Memorial မွတဆင့္ ဂန္ႏုရွကီနာကေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်ျခင္းႏွင့္ အခြင့္အေရး အမည္ရွိ ကြန္ယက္တခုကိုဖြဲ႔စည္းၿပီးေနာက္ ရုရွားတႏိုင္ငံလံုး ေနရာေပါင္း ၅ဝ မွေန၍ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူမ်ား၊ ဒုကၡသည္မ်ားကို တရားဝင္ ကူညီေထာက္ပံ့ကာေစာင့္ေရွာက္ေပးလ်က္ရွိသည္။

ေမာ္စကိုတကၠသိုလ္တခုတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ၾကာေအာင္ သခ်ၤာဆရာမျဖစ္ခဲ့သူဂန္ႏုရွကီနာသည္ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္မွစ၍ ပရဟိတ အလုပ္တြင္သာ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ေပးလာခဲ့သည္။ ယခင္ ရုရွားသမၼတ မက္ဗီဒက္ (Dmitry Medvedev)လက္ထက္တြင္ အစိုးရ၏ လူ႔အခြင့္အေရးေကာင္စီ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္လႈပ္ရွားေပးခဲ့ေသာ္လည္း ပူတင္ (Vladimir Putin) တတိယအႀကိမ္ သမၼတျပန္ျဖစ္လာေသာအခါ ေကာင္စီမွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သည္။

ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ မၿပိဳကြဲမီ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ ရုရွားသမၼတ ပူတင္ (Vladimir Putin) လက္ထက္ ရံဖန္ရံခါဆိုးဆိုးဝါးဝါး လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို အထင္ရွားဆံုးကန္႔ကြက္ဆန္႔က်င္သည့္ အဖြဲ႔ျဖစ္သည္။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ရုရွားႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ေကာ့ေကးဆပ္ေဒသမွာ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ရုရွားစစ္တပ္ႏွင့္ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ စစ္မက္ျဖစ္ပြားခဲ့ရေသာ ခ်က္ရွ္ညာ(Chechnya) ေဒသတြင္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို Memorial အဖြဲ႔ကဦးေဆာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့သည္။

 

ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း ရုရွား စစ္အာဏာရွင္ စတာလင္ (Joseph Stalin) ၏ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားကို ခ်န္လွန္ကာ သမိုင္းေဖ်ာက္ထားသည့္ ေခတ္သစ္ရုရွားသမိုင္းကို အမွန္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရန္ ေတာင္းဆိုသည့္အဖြဲ႔အစည္းက အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိေသာ္လည္း ထိုအထဲတြင္ Memorial အဖြဲ႔ကပါဝင္ထားသည္။

ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း သႏၷိဌာန္ခ် လုပ္သည့္အဖြဲ႔ ျဖစ္သည္။ ေကာ့ေကးဆပ္မွMemorial အဖြဲ႔ အႀကီးတန္း သုေတသန ပညာရွင္ အက္စတယ္မီရီုဗာ (NatalyaEstemirova) မွာ ခ်က္ရွ္ညာတြင္ ၂ဝဝ၉ ဇူလိုင္လ၌ ျပန္ေပးဆြဲခံရၿပီးေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည္။ ယခုတိုင္ သူမ၏ အမႈကို မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိေနသည္။

 

ႏိုင္ငံျခား အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ရပ္တည္ေသာ NGOs မ်ားအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားကိုယ္စားလွယ္ ပါဝင္လာခြင့္ကို ရုရွားပါလီမန္က ဥပေဒျပ႒ာန္းေပးလိုက္ေသာ္လည္း Memorial အဖြဲ႔ကို ေထာက္ပံ့ေနသည့္ USAID ၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ရုရွားအစိုးရက ပိတ္ပင္လိုက္ေသာအခါအဖြဲ႔ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့သည္။

 

(USAID = အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံတကာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေအဂ်င္စီ)

 

အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံသူ ဆရာဝန္တဦးျဖစ္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူလည္း ျဖစ္သည္။ အာဖဂန္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ မေနမနားတိုက္ပြဲဝင္ေပးေသာေၾကာင့္ အသတ္ခံရမည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရသည္။ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ တာလီဘန္တို႔၏ ဒဏ္ကိုလည္း ခံရသည္။

 

 

အသက္ ၅၅ ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ရွဴဟာဒါ (Shuhada) အဖြဲ႔အစည္းကိုတည္ေထာင္သူအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ထိုအဖြဲ႔အစည္းမွာ ေဆးရံု ၄ ရံု၊ ေဆးခန္း၁၂ ခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေပါင္း ၆ဝ၊ အကာအကြယ္ေပးသည့္ ရိပ္သာ ၂ ခုဖြင့္လွစ္ထားသည္။ အာဖဂန္ႏွင့္ ပါကစၥတန္ ႏွစ္ႏိုင္စလံုးမွေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ အာဖဂန္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ မိန္းခေလးငယ္မ်ားအားအလုပ္အကိုင္မ်ား ရွာေဖြဖန္တီးေပးလ်က္ရွိသည္။

 

အာဖဂန္ႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၉၆ မွ ၂ဝဝ၁ အထိ တာလီဘန္မ်ား မင္းမူေနစဥ္အတြင္း ဆီမာဆမား၏ ရွဴဟာဒါ အဖြဲ႔က ကဘူးၿမိ့ဳေတာ္၌ မိန္းခေလးငယ္မ်ားအတြက္အိမ္တြင္းစာသင္ အတန္းမ်ားဖြင့္ကာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ စာသင္ေပးခဲ့ရသည္။မူလတန္းအတြက္ မဆိုစေလာက္နည္းပါေသာ အခ်ိန္မ်ား၌သာ သင္ေပးႏိုင္ၿပီးအထက္တန္းမ်ား အတြက္မူ တႀကိမ္သင္ေပးသည္ ဆိုရံုသာ ရွိခဲ့သည္။

 

ဆီမာ ဆမားသည္ ယခင္က ကုလသမဂၢ၏ ဆူဒန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖူးသည္။ ယခု လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ႏိုင္ေသာအာဖဂန္ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနသည္။ အဆိုပါ ေကာ္မရွင္မွာအာဖဂန္ႏိုင္ငံတြင္ ပထမဦးဆံုးေသာ ေကာ္မရွင္ျဖစ္ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ကာ ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား ေတြ႔ရွိလွ်င္စံုစမ္းစစ္ေဆးသည္။

 

ဆီမာ ဆမားသည္ ဟာဇရာ အမည္ရွိ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၂ခုႏွစ္တြင္ ပထမဦးဆံုးေသာ ဟာဇရာ ဆရာဝန္ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ စက္တင္ဘာလကဆြီဒင္မွ ခ်ီးျမွင့္ေသာ Right Livelihood ဆုကို လက္ခံရယူခဲ့သည္။

 

ယင္းဆုမွာ အျခားသူတို႔၏ဘဝကို တိုးတက္ေအာင္ ကူညီေပးသူတို႔အားဂုဏ္ျပဳသည့္ဆု ျဖစ္ၿပီး ႏိုဘဲလ္ဆုကဲ့သို႔ပင္ အဆင့္ျမင့္သည္။

 

 အသက္ ၃၇ ႏွစ္ရွိ က်ဴဘားႏိုင္ငံသူ ဘာသာစကား ေက်ာင္းသူေဟာင္း ျဖစ္သည္။အေမရိကတိုက္၏ တခုတည္းေသာ က်ဴးဘား ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရအား တိုက္ရိုက္ရည္ရြယ္ေသာစာမ်ားကို ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္လာသည္အထိ မေၾကာက္မရြံ႕ေရးသားေနသူ ျဖစ္သည္။

 

အင္တာနက္ေပၚတြင္ ေရးသားသည့္ သူ႔ Blog မွာ က်ဴဘားႏိုင္ငံတြင္တရားမဝင္သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တလလွ်င္ ေဒၚလာ ၂ဝ ပင္ မရၾကသည့္က်ဴဘားႏိုင္ငံသား အမ်ားစုမွာ အင္တာနက္ သံုးစြဲႏိုင္ျခင္း မရွိသျဖင့္ရိုအာနီဆန္ခ်က္ဇ္ ေရးသားသည္မ်ားကို မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျပည္ပတြင္မူသူ႔ဂုဏ္သတင္းက ေမႊးလွသည္။ ႏိုင္ငံတကာဆုမ်ားလည္း ရရွိထားသည္။

 

အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေနသည့္ လူအိုတဦးပမာ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ သက္တမ္းရွိခ်ိနဲ႔နဲ႔ က်ဴဘား အစိုးရကို မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔က အင္တာနက္ေပၚတြင္စိန္ေခၚေနၾကၿပီျဖစ္ရာ ယင္းတို႔အထဲတြင္ ရိုအာနီ ဆန္ခ်က္ဇ္မွာအခ်ိန္တိုအတြင္း ရုတ္ခ်ည္း ေရွ႕တန္းေရာက္လာသည္။ သူ႔ Blog ကို GenerationY ဟု အမည္ေပးထားသည္။ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္အေနျဖင့္ “Y” ကိုထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေမြးဖြားလာခ်ိန္မွာ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဳနစ္အားေကာင္းခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မ်ဳိးဆက္တြင္ မိဘမ်ားက ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ကို အတုယူ အားက်ေစလိုေသာ သေဘာျဖင့္ “Y” ႏွင့္စေသာ အမည္မ်ားကိုမွည့္ေပးတတ္ၾကသည္။

 

ရိုအာနီ ဆန္ခ်က္ဇ္က တပါတ္လွ်င္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ေရးသားသည္။က်ဴဘားႏိုင္ငံသားတို႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အခက္အခဲ ကိစၥမ်ား၊ဆိုးဝါးလွသည့္ စီးပြားေရး ရုန္းကန္မႈ၊ အစိုးရ၏ စနစ္ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္မရွိေသာ စိတ္ထား၊ က်ဴဘားႏိုင္ငံသားတို႔၏ ဘဝပ်က္သြားႏိုင္ေလာက္သည္ထိစြန္႔စားရေသာ ျပည္ပ ခိုးထြက္မႈမ်ားအေၾကာင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။

 

 ႏိုင္ငံျခားမီဒီယာတခုမွ သူ႔အား အင္တာဗ်ဴး ေမးလာသည္ကိုက်ဴဘားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကက္စထရို (Fidel Castro) က ရိုအာနီ ဆန္ခ်က္ဇ္ ဟုနာမည္ထုတ္မသံုးဘဲ “ေခတ္သစ္ ကိုလိုနီ မီဒီယာ” ကို အလုပ္အေကြၽးျပဳေနေသာ“က်ဴဘားႏိုင္ငံသူေလး” ဟု ေျပာဆိုကာ တိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခါ ရိုအာနီဆန္ခ်က္ဇ္က “ဆိုဗီယက္ေခတ္ရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အေဟာင္းေတြဟာ ေသရမွာကိုေတာင္ျငင္းဆန္တတ္ၾကတယ္” ဟု သူ႔ Blog တြင္ ခ်က္ခ်င္းေရးၿပီးျပန္ပက္လိုက္ဖူးသည္။ယခု အသက္ ၈၄ ႏွစ္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည့္ ဂ်င္းရွပ္၏အေရးပါေသာက႑မွာ အၾကမ္းမဖက္ ေတာ္လွန္ေရး စာအုပ္ ေရးသားျခင္း ျဖစ္သည္။

 

လတ္တေလာ အက်ဆံုး အက်ဳိးျပဳသြားသည္မွာ အာရပ္ေႏြဦး လူထုအံုႂကြမႈအတြက္ထိုစာအုပ္က လမ္းညႊန္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

 

ဒီမိုကေရစီအေရးတြင္ ပါဝင္ၾကေသာ ျမန္မာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူတို႔၏ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ စာမ်က္ႏွာ ၉၃ မ်က္ႏွာရွိ “အာဏာရွင္စနစ္မွဒီမိုကေရစီသို႔” (Dictatorship to Democracy: A Framework for Liberation) စာအုပ္ကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်င္းရွပ္က ေရးေပးသည္။

 

တကမာၻလံုးတြင္ ဘာသာေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ျပန္ဆိုၾကသည္။

သူ႔ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ကူးထားေသာ “ေတာ္လွန္ေရးတခုကိုဘယ္လို စတင္မလဲ” တြင္ သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္။

 

    “အဓိကဆိုရင္ေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ကို တျဖည္းျဖည္း ခ်ိနဲ႔အားနည္းသြားေစရာကေန ေနာက္ဆံုး ဖ်က္သိမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့အထိ

ဆန္႔က်င္ရုန္းကန္ရတဲ့ အၾကမ္းမဖက္ လႈပ္ရွားမႈ ပံုစံေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝနဲ႔ျဖစ္လာတတ္တာေတြကို သိဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။”

 

 အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု Ohio တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီးႏိုင္ငံေရးသိပၸံႏွင့္ လူမႈေရးေဗဒကို Ohio ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ Oxford

University တို႔၌ ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ Oxford University မွပင္ ၁၉၆၈ခုႏွစ္၌ အၾကမ္းမဖက္ လႈပ္ရွားသည့္ ႏိုင္ငံေရး စာတမ္းျဖင့္ ပါရဂူဘြဲ႔ရယူခဲ့သည္။

 

 

လူေအးတေယာက္ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာရာတြင္ ႏူးညံ့ခ်ဳိသာလွသည္။မက္ဆာခ်ဴးဆက္ႏွင့္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ စာသင္ေပးသည္။ ရူပေဗဒ ပညာရွင္၊စစ္ကိုမလိုလားသူ အယ္လ္ဘတ္ အိုင္းစတိုင္းက ႏိုဘဲလ္ဆု ခ်ီးျမွင့္ခံရသည္ကိုဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ေဘာ္စတန္ အေရွ႕ဘက္တြင္ Albert Einstein Institutionကို တည္ေထာင္ထားသည္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အၾကမ္းမဖက္ နည္းနိႆယမ်ားကိုသုေတသနျပဳသည္။